جامعیت دین (1)
بسم الله الرحمن الرحیم
"إن الدین عندالله الإسلام"
تصور می شود تحقق یک شیئ در مقام عندیت باید به نحو تکامل و جامعیت باشد
به این معنی که باید مستجمع جمیع
اوصاف کمالی ای باشد
که مقتضای مرتبه وجودی اوست
از آنجا که در محل خود ثابت است ، که الله سبحانه و تعالی
مستجمع جمیع اسماء و صفات کمالیست
به نحو تام الإقتضاء، پس موجودی که در مقام عندالله استقرار یافته
نمی توان او را فاقد تحیثات کمالی مقتضای مرتبه اش تصور کرد
چه بسا
بین مرتبه ی عندیت و مرءآتیت بعدی نباشد
و مرءآت را در آن مقام ذو منقصت نتوان تصور کرد
چنانکه
رسول الله مرءآت تامه ی الله تعالی است و دین را با آورنده اش
عینیتی است و رسول الله مبدأ و مشرع دین اسلام است
حال اگر
کسی را هوای تبلیغ دین به سر افتاد ،
بدون توجه به جامعیت دین و ابعاد و حیثیات مختلفه اش
نتیجه ای
به بار نخواهد نشاند جز همین وضعیتی که فی الواقع
بر جوامع علمی اسلام حاکم است :
حکمت بلا فقه ، اخلاق بلا حکمت ، کتاب الله بلا عترت ، حب آل الله بلا تشرع
تقید به شرع بلا محبت و معرفت ... فتأمل
همچنین در فرمایشات آل الله علیهم السلام دین با علم اتحاد دارد :
" العلم دینٌ یدان به " (حکمت 147 نهج البلاغه)
"العلم" بیان کننده ی مطلق علم است و اگر بگوییم تدین انسان بسته به اطلاق اوست
در علم ؛ و شدت و ضعف او در معرفت موجب شدت یا ضعف او
در تدینش می گردد ، شاید دور از معنای حدیث شریف نباشد.
پس می بایست بر حذر بود از شهرت در عین عدم اطلاق.
می بایست دوری کرد ازعمومی شدن و رسانه ای شدن
در عین ضعف در تدین .
والحمدلله رب العالمین
